احساس افسردگی و سرافکندگی چرا؟!!!

یکی از تلخی هایی که اکثر ما آن را تجربه کرده ایم افسردگی و سرافکندگی در اثر فشارها و سختی های زندگی و واکنشهای نامناسب خودمان است

وقتی به مشکلی بر میخوریم و تمام اعصاب و روان ما بهم میریزد ناخواسته واکنشهایی نشان می دهیم و بعد میبینیم آنچه که ما تصور می کردیم نشد و ای کاش این واکنش ها را نداشتیم

دلیل این افسردگی چیست؟

شاید دیده باشید افرادی اطراف ما به دنبال قرص و سیگار و روان گردان و رابطه نامشروع و .... هستند فقط برای این که اعصابشان آرام شود و از افسردگی خارج شوند، اینها کافر نیستند، قصد دشمنی با خدا هم ندارند و بدتر این است که بعضی برای انجام فریضه نهی از منکر با این افراد تند و چکشی برخورد می کنند گویا که بدترین افراد و به قولی انگل جامعه همین فرد است

تا بحال برخورد نداشتید؟

انسان در همچین لحظه ای دوست دارد گلوی آن نهی از منکر کننده را با دو دست بفشارد و صدای او را برای همیشه قطع کند

می دانید دلیلش چیست؟ امیرالمومنین علی بن ابیطالب (درود و رحمت خدا بر ایشان باد) هم همچین برخوردی نداشتند تا جاییکه ایشان را به درب منزلی بردند و گفتند در این منزل فلان گناه کبیره رخ می دهد و جامعه را به فساد می کشد، امیرالمومنین نیز به داخل رفته و بیرون آمدند گفتند من چیزی ندیدم!
بله

فقط زن و مردی که داخل منزل بودند فهمیدند که حضرت با چشم بسته وارد و خارج شد و به دلیل همین رفتار حضرت از گناه خودشان توبه کردند

اگر ما بودیم چه میکردیم؟

با لگد در را باز می کردیم؟

با داد و بیداد رسوای عالم میکردیمشان؟

با برخورد تند و چکشی تنبیهشان میکردیم تا سمت گناه نروند؟

این رفتارها ناشی از این است که دلیل کار اشتباه آنان را نمی دانیم

دلیل همه این مشکلات نداشتن صبر در برابر سختی هاست، وقتی صبر نداریم زود مستاصل می شویم، وقتی صبر نداریم زود از کوره در میرویم، وقتی صبر نداریم واکنشها بدون فکر می شود، وقتی صبر نداریم برخوردها تند می شود و وقتی صبر نداریم به هرچیزی و هر حرفی ممکن است پناه ببریم

اینجاست که به روایت حضرت علی (درود و رحمت خدا بر ایشان باد) میرسیم که جایگاه صبر نسبت به ایمان را به جایگاه سر نسبت به بدن تشبیه می کنند و می فرمایند:

علیکم بالصَّبرِ، فاِنَّ الصَّبرَ مِن الایمانِ کَالرّأسِ مِنَ الجَسَدِ، و لا خَیرَ فی جَسَدٍ لا رأسَ مَعَهُ و لا فی ایمانٍ لا صبرَ معهُ.

بر شما باد به شکیبایی، پس جایگاه صبر به ایمان، همچون جایگاه سر نسبت به بدن است و همان گونه که بدن، بدون سر ارزشی ندارد، ایمان نیز بدون شکیبایی، ارزشی نخواهد داشت.

یعنی اگر صبر نداشته باشی پناه به بیگانه بردن که هیچ، معتاد شدن که هیچ، بی دین شدن هم در انتظار انسان خواهد بود چون از ایمان فقط اسمی پوچ و بی ارزش و بدون کارکرد خواهد داشت و خودش نیز از آن فاصله خواهد گرفت.

ما صبر نداریم چون چشممان فقط  تا نوک بینی را می بیند، چون نگاه جامعی به دنیایی که در آن هستیم نداریم، جناب جبرییل، از نوح نبیّ الله(درود و رحمت خدا بر ایشان باد) که به روایت مرحوم صدوق(رحمت خدا بر ایشان) دو هزار و پانصد سال عُمر کرد و البته تمام این دوران را از همه مردم رنج کشید پرسید: ای دراز عمرترین پیغمبران! دنیا را چگونه یافتی؟ گفت: «آن را خانه ای یافتم که دو در داشته باشد؛ از یک در آمدم و از در دیگر بیرون رفتم»

مطمئن باشید اگر نگاه جامعی به این دنیای گذرا داشته باشیم واکنش ها و تصمیم ها با طمانینه خواهد بود.

وقتی انسانی حواسش به خدا و مقدرات خدا جمع است زود از کوره در نمی رود و میداند در پس همه این گرفتاریها حکمتی وجود دارد که بعد از برملا شدن آن احساس نشاطش به همه این سختی ها می ارزد، از طرفی هم اگر خدا را دوست داشته باشیم و به او عشق بورزیم دیگر با این نگاه، مشکلات و آزمایشها ما را به راه غیر نخواهد کشید.

باید نگاهمان را عوض کنیم و نگاه ما به مشکلات برگرفته از روایت امام صادق(درود و رحمت خدا بر ایشان باد) باشد که می فرمایند:

ما مِن قَبضٍ وَ لا بَسْطٍ إلاّ وَ لِلّه فیه مَشیئَةٌ وَ قَضاءٌ و اِبتلاءٌ.

هیچ تنگی و گشایشی نیست، مگر اینکه در آن مشیّت و قضای الهی و آزمایشی از سوی خداوند است.